work!work!!work!

ang naging amo ko sa california ay may anim na care home duon,mayaman sya, mabait din pero medyo alam mo na, mahigpit sa pera.maliit sya magpasahod at todo sa trabaho.tipid din sa pagkain.natutulog ako sa carpet sa living room ng mga carehome nya kasi walang lugar para sa caregiver.meron sa iba pero siyempre nakakahiya namang humiga sa kama ng caregiver na talagang dun naka-assign.reliever kasi ako.kalimitan, isang buwan na mahigit e wala pang day-off kasi kailangang mauna yung mga stay-in.ang problema pa dun, reliever lang ako pero yung major cleaning at pag-oorder ng supplies at gamot ng pasyente e sa akin pa laging bumagsak.minsan sa isang carehome, dalawang araw lang ako nagstay dun ha?take note,hindi ako nakaorder ng diaper e meron pa namang gagamitin yung pasyente, sukat na isumbong pa ako sa amo at ni hindi daw ako umorder.e sila nga ang nakatira dun dapat sila ang may responsibilidad sa mga ganon.komo tuwing aalis ako sa isang carehome e kumpleto ang supplies at gamot, iniexpect nila ako na ang regular na gumawa.mali yata yun.nakakatawa lang sa ating mga pinoy, talaga kayang nasa ugali na natin yung manghila ng kapwa pababa?lagi gustong malaman ang buhay ng may buhay,puro tsismis.may nakasama pa ako na pinagbintangan ako at isinumbong pa ako sa amo namin na nagnanakaw daw ako ng damit ng matatanda, ako raw ang umuubos ng pagkain sa carehome..dyus ko day, sa pagkain pa ako gawan ng intriga e pagkapayat-payat ko!kape nga lang sa umaga at bread end solve ako e.walang ng kainan ng almusal at tanghalian,once a day nga ako kumain.mahirap ako pero hindi ako magnanakaw.

isa siguro sa ikinakukulo ng loob ng kasama ko e kahit na lang papano yung amo ko e pinadadalhan ako ng saluyot, kangkong, sitaw at talong pag nanggaling sya ng farmer's market.mahilig kasi ako sa gulay na iluluto lang sa bagoong.ako binibigyan gawa ng sila e hindi raw kumakain non.kung naiinggit sila de humingi sila, di ba?pag binigyan naman ayaw.ang tatapang pa non na magsabi na ipapatapon ako.irereport daw ako sa immigration at ng mapauwi ako.natuto tuloy akong magtaray din kasi kung hindi ka lalaban, tatapakan ka e.sarili ko lang ang kakampi ko sa dayuhang bansa na ang umaaway naman sa akin e kapwa ko pinoy, de laban kung laban.nagulat nga asawa ko dahil after four months e sumunod sya sa akin.kapayat k raw, pumuti at lumiksi ang kilos.medyo pagong kasi ako nung nasa pinas e.nagtaka rin sya kung bakit ang daming galit sa akin.hindi ko rin alam.hindi ko naman ugali ang manipsip,ang sa akin trabaho kung trabaho dahil yun ang isinadya ko rito hindi makipag-away.ang hirap nga kasi, hirap na katawan mo sa trabaho, hirap pa loob dahil malayo sa mga anak tapos aawayin ka pa.napakahirap talaga.sana naging mayaman na lang ako at sa ganon hindi na ako lalayo sa mga mahal ko sa buhay.

malaking hirap ang naranasan naming mag-asawa dito sa lupa ni uncle sam.hindi ko na iisa-isahin kasi mapapagod lang ako uli.basta ang sa akin, lahat ng yun e may positibong epekto sa akin.mahirap na experience sa buhay pero pag tapos na at babalikan mo na lang uli e tipong matatanong mo ang sarili mo ng"nakaya ko yun?" at mapapangiti ka sabay buntong-hininga...at sabay usal ng dalangin:Salamat po, Diyos ko sa lahat ng patnubay at pag-iingat mo.Palagi Ka kasi sa tabi namin kaya nakaya namin ang lahat ng pagsubok sa buhay.Kaya nga nga ang lakas ng dating sa akin nung kantang footprints in the sand..lalo na sa ending na.."it was then that I carried you"...

hold on to your faith, brothers & sisters...