buhay sa pinas

hay naku,hirap ng buhay sa pinas..alam ng lahat ng pinoy yan na nangarap umabroad,kaya nga sila umalis sa bayang sinilangan..yan din ang rason ko.

nag-asawa ako sa edad na 22.nakatapos naman ng pag-aaral at nagtatrabaho na kaya akala ko okey nang lumagay sa tahimik..nagkamali ako!magulo pala at kumplikadong buhay ang pinasok ko pero hindi naman nangangahulugan na nagsisisi ako.kung bigyan ako ng pangalawang buhay e si fafa ko pa rin ang pipiliin ko,kumbaga right love pero wrong ang timing ng pagpapakasal.eniwey,nandun na yun kaya tuloy ko na lang ang istorya ko..

nabilis ang kasal namin ni fafa hindi dahil sa jontis (buntis) ako kundi lilipad sya papuntang middle east.sa sobrang ganda ko yata,ayaw na akong pawalan kaya ayun pa-sm daw kami at baka me iba pa raw na bubuyog na sumamyo sa bango ko..so ako naman naniwala kaya go kami sa manila city hall at dun kami sinakal.. kaya ko sinabing sinakal kasi, ako pa ba naman ang nagbayad!wala sya raw datung!matuk mo yon?..kaso ang nangyari nabuko ng tatay ko kaya ayun abot hanggang langit ang galit at ang sabi sa mga namanhikan sa amin non e e gusto nya raw kasal para sa akin e yung tipong kakalembang lahat ng kampana sa probinsya namin,hanep ano? so ayun apat na buwan lang kinasal na kami sa simbahan,okey naman sya,oldo ang kumalembang lang e mga kaldero't plato at bamban ng tenga ko sa iyak ng mga lahi ko dahil mag-aalaga lang daw ako ng sakiting matanda (nung kasing gabi ng kasal namin e "itinakas"lang namin sya sa ospital)..ayun.tatlong buwan pa uli ang lumipas,umalis na sya papuntang middle east at ako naman naiwang dalawang buwang buntis.bumalik sya after almost two years na nagtrabaho dun.umuwi dahil nahomesick.umupa kami ng apartment tapos nag-loan sa kumpanya ko ng bahay,nasundan pa uli ang anak namin,gastos talaga bakit puro mga ceasarian pa naman.nung lumipat na kami sa bahay na pinagawa namin,dun na humirap ang buhay.siyempre dalawa na anak,mag-aaral pa yung panganay at ako lang nung panahon na yun ang may kita.tumagal pa naman ako sa kumpanya ko ng sampung taon pero talagang pursigido na akong umabroad dahil nararanasan na naming maglugaw.mahina naman ang kita ng asawa ko sa pagbebenta ng insurance.yun palang makita mong kumakain ng walang ulam ang mga anak mo at yung hindi mo mabili ang gusto nila e napakalakas na motivating factor para mangibang bansa.oldo,sumusubok din umaplay ng trabaho ang asawa ko,wala rin kasi medyo may edad na.so nag-quit ako sa trabaho ko,nilakad namin ang pasaporte ko,ni wala nga akong alam na pupuntahan,kasi feeling ko kahit giyera pupuntahan ko para lang mapakain ang pamilya ko,yun bang tipong kahit ipambala ako sa kanyon!kaso ang masakit naman,kalalaki ng placement fee na hinihingi.sabi ko nga kung may pera akong ganon kalaki e hindi ako aalis at iiwan ang mga maliliit kong anak.so,ang ginawa naming mag-asawa,pikit-mata at taimtim na dasal ang baon namin nung luminya kami sa us embassy...sa awa ng Diyos sa amin,binigyan kami ng visa,sabi ko sa sarili ko..."uncle sam,here i come!"... and so my journey begins....