umalis ako ng pilipinas, january 10,2000.ilang araw bago ako umalis e hindi na ako makakain at sabi ng mister ko e hindi na rin makausap.ewan, pero siguro sa dahilang natatakot din ako, kasi first time kong sasakay ng eroplano, first time kong lalabas ng bansa at higit sa lahat, first time kong iiwan ang pamilya ko.kahirap talaga ng mahirap ano?kailangang lumayo pa sa kanila para mabigyan sila ng magandang kinabukasan.at saka alam ko, na itong pag-alis ko na ito e taon ang bibilangin ko at balde-baldeng luha ang iluluha ko bago ko sila uli makita...kasi (secret lang natin ha?mag-ttnt ako e)...
hindi ako gaanong nakatulog nung nakasakay na ako sa eroplano.may uzi pa nga akong nakatabi e.ininterview ako kung immigrant ba ako,ako naman si engot,sabi ko, oo yung tatay ko ang nagpetisyon sa akin at nasa new york sya.ang maganda nung malapit na kami,nagpapamigay pala ang mga stewardess ng papel na pipil-apan mo at ipakikita sa port of entry.tinanong kami isa-isa kung immigrant o tourist, buko ako ni lola!nahiya tuloy ako..ayan kasi nagsinungaling.nung lumapag na ang eroplano sa san francisco airport, singhot ako ng hangin na pagkalalim-lalim,sabay pangako sa sarili na hindi ako babalik ng pilipinas hanggat wala akong "berde"...berdeng papel at berdeng pera...
naluha nga ako lalo na nung sinabi ng stewardess na maligayang pagdating at sa muli nyong pagsakay sa philippine airlines.sabi ko sa sarili ko,heto na...umpisa na ng pakikipaglaban sa lupang dayuhan....
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment