Akala Ko...

..... kaya kong dalhin. Hindi pala. Mahina talaga ako pero masisisi nyo ba ako? Ina ako at pagdating sa anak, lalo at may sakit, ibang usapan na.


..... kaya kong maging kalmado pagdating sa emergency, hindi pala. Tumawag sa akin ang school nurse kasi ang blood sugar ni Kyle ay 546 at may large ketones sa ihi.


..... simpleng sitwasyon lang. Palitan lang ang site, tumawag sa ospital para malaman kung ilang units ng insulin ang ibibigay bukod sa correction bolus sa pump at maayos din ang lahat. Yun bang routine na dahil hindi lang naman ito isa o dalawang beses na nangyari.


..... from large ketones, bababa na sa medium at mga ilang oras pa, ni trace wala na. Tulad ng dati. Pero sa blood sugar na 91 talagang mataas pa rin ang level ng ketone kaya tawag uli sa ospital. This time pinabigyan nila uli si Kyle ng 5 units ng insulin via injection bukod pa sa naibigay na sa kanya nung una na 2.2 units via pump at 3 units via injection.


..... katapusan na ng mundo ko. Habang kumakain kasi sya, napansin ko na hindi na nya maidilat ang mga mata nya at panay na ang higa sa akin. Pag pinatingin ko sa mga mata ko, hindi na nya mai-focus. Tsinek uli ng nurse ang sugar nya at nung makita ko muntik na akong mamatay...29.


..... mawawalan na ng malay ang anak ko. Hirap na kasi naming painumin ng orange juice. Umiiyak na sya na siyang ikinaiyak ko na rin. Biglang pumasok sa isip ko ang 911 na magsusuguran sa school nya na ilalabas syang unconscious at nasa stretcher. Natakot ako para sa anak ko....


Sa ngayon nandito na kami sa bahay. Dito ko na lang sya imo-monitor. Pag-uwi nga namin ang sinabi agad sa akin--- " I thought you're going to clean the house?" Kaya nangiti na lang ako kahit tulo luha at sipon ko. Natutulog sya ngayon. Kaka checked ko lang ng sugar nya at ayos naman na---119. Uulitin ko na lang uli pagkatapos ng isang oras at pag nagising na sya, itse-check ko naman ang ihi tapos ire-report sa doktor nya.


Akala ko, kaya kong maging matapang sa ganong sitwasyon. Ilang beses ko ng kinundisyon ang sarili ko just in case dumating ang mga ganong pagkakataon. Hindi pwedeng magpakita ng hina ng loob lalo na sa harap ng anak ko. Hindi pwedeng tumulo ang luha o kahit na konting nginig ng boses, hindi dapat ako kakitaan ng ganon. Kailangan kong maging malakas, buhay ang loob, hindi basta natataranta, hindi pwedeng lumuha....


Pero hindi ko kaya....kasi mahal na mahal ko sya... dahil anak ko sya at ako'y isang ina.